Isabella

​

Isabella loopt te neuriën. Ze heeft vakantie en besloot een stedentrip te maken naar Wenen. Deze stad heeft haar altijd al getrokken en nu is ze er dan.

Wat een prachtige gebouwen heeft ze al gezien en wat een gezellige sfeer hangt er hier in het oude gedeelte van de stad. Ze voelt zich gelijk thuis en kuiert op haar gemak door de straten en stelt zich voor hoe het er in vroeger tijden moet hebben uitgezien.

Als ze een hoek om gaat staat ze opeens voor de deur van een klein oud huisje waar, zoals op het bordje naast de deur staat, vroeger een kruidenwinkeltje was. 
Er staan nog wat spulletjes op de vensterbank die herinneren aan deze tijd.
Ze voelt een rilling door zich heengaan…

Als ze verder naar binnen kijkt ziet ze de grote haard achter in de hoek, er staat een lange tafel en een kast met kruiden en andere spullen. Hier worden de drankjes tegen de pijn of hoest en allerlei smeerseltjes gemaakt….  bij de deur hangt een bordje met een hangend bosje kruiden erop geschilderd en de naam Isolde.

Isabella schudt even met haar hoofd, wat was dat nu toch….  Ze kijkt nog eens, de kamer is leeg….maar ze weet bijna zeker dat ze dit huis kent, ze voelde en zag het.

Poeh, ze is wel toe aan een kop koffie en stapt een Konditorei een stukje verderop binnen. Ze bestelt koffie met een dik stuk Kuchen en gaat zitten om even rustig tot zichzelf komen, want ze merkt dat het gebeuren haar flink bezighoudt.

Dat ze meer is dan haar lichaam dat heeft ze altijd wel geweten. Ook dat ze na haar dood naar een andere wereld gaat…. en dat ze over een tijd weer terugkomt om verder te leren, zoals ze ergens gelezen heeft, voelt aannemelijk. Maar weten doe je zoiets natuurlijk niet……tot nu toe realiseert ze zich opeens.
Zou Isolde hier in de buurt begraven kunnen zijn? Dan kan ze misschien het graf wel vinden…

Plotseling krijgt ze haast, opwinding en een drang om dit te weten bespringt haar. 
Ze rekent de koffie en de Kuchen af en vraagt, met de kriebels in haar buik, aan de serveerster of hier in de buurt misschien een begraafplaats is.´Sicher Fraulein... ´
Ze volgt de weg die de serveerster haar gewezen heeft en na ongeveer vijf minuten lopen ziet ze aan de overkant van de weg een hoge muur begroeid met klimop en allerlei mossen en kleine plantjes. Aan de andere kant van de muur kan ze de kruinen van bomen zien. Even verderop is er een fraaie smeedijzeren poort waarvan een helft open staat.
Bijna aarzelend gaat ze door de poort en komt op een laantje met bomen uit. Aan weerszijden liggen graven, van heel eenvoudig met alleen maar een kruis tot hele grafmonumenten.